Zondag 6 augustus 2023 overleed Piet Bongers op 86-jarige leeftijd aan hartfalen. Hij sukkelde al een tijdje met zijn gezondheid, maar toch kwam zijn overlijden voor zijn naasten en anderen onverwacht. Afgelopen vrijdag 11 augustus is op een waardige, sfeervolle en persoonlijke manier afscheid genomen van deze sympathieke man. Piet behoorde tot een kleine kern van niet meer weg te denken Set’77-leden: oude rotten in het tennisvak, die het spelletje niet kunnen laten. En die, zeker zo belangrijk, hun vaste kaartplek in het tennispaviljoen hebben voor hun ‘derde helft’.
Al vrij kort na de oprichting van Set’77 werden Piet en Doortje lid van de Zeelandse tennisvereniging. Met Jan en Nelly van de Wijst speelden ze ruim 20 jaar de Peel-enMaas-competitie. Op de interne zondagochtendcompetitie was Piet jarenlang van de partij met zijn vaste partner Piet Vrenssen. Maar vanaf 1995 was er vooral het maandagavondclubje met meerdere 80+’ers. Met zijn vijven goed voor ruim 400 jaar levenservaring en -wijsheid. Je kunt gerust stellen: rolmodellen voor alle Set-generaties die na hen komen.
Piet is bijna twee decennia (1995-2015) actief geweest in de technische commissie van Set’77. Voor het onderhoud van het park was hij zeer waardevol met al zijn ervaring als kantonnier, helemaal thuis in het boerenbedrijf en met heel veel zorg voor alles wat groeit en bloeit. Bij het afscheid bij d’n Oven zei een van zijn kinderen: ‘Ons pap is eigenlijk altijd keuterboer gebleven.’ En dat was heel positief bedoeld, een geuzennaam. Piet koesterde het ouderwetse boerenleven. Je maakte hem niets wijs over vee, onderhoud van landbouwgrond, moestuin, kippen en het fokken van konijnen, … en ook voor het slachten draaide hij zijn hand niet om. ‘Ik heb m’n schoefel en schup in ’t schuurke gezet’ staat er op de rouwkaart. Daarmee is veel gezegd.
Tijdens het afscheid werden nummers van Gerard van Maasakkers gedraaid o.a. ‘Hier heur ik thuis’. Hoe toepasselijk wil je het hebben: veel ‘Zellandser’ dan Piet Bongers kan het eigenlijk niet: geboren en getogen in, en vergroeid met Zeeland. Daar ‘heurde’ hij 100% thuis.
Piet was een optimist, een gezellige, vriendelijke en tevreden man. ‘Daar fietsen we wel doorheen!’ zei hij steevast tegen Doortje bij tegenslag. Maar ook wel eigenwijs, zeker in maatschappelijke discussies. Voor zijn gezin waren de ‘Zeelandse kerstvieringen’ een jaarlijks familiehoogtepunt. Piets kippensoep was blijkbaar niet te evenaren.
Hij werkte het grootste deel van zijn leven als kantonnier voor Rijkswaterstaat. De Middenpeelweg tot aan Elsendorp was zijn domein. Als zijn jonge kinderen aan hem vroegen wat voor werk papa deed, was zijn antwoord: ‘Burgemeester van Zeeland tot Elsendorp!’
We zullen hem missen op maandagavond, zijn stoel blijft leeg. Piet was een gelukkig en tevreden mens. Zijn zoon Arnold: ‘Hij besefte dat hij een prima leven heeft gehad, maar ook dat het eindig is. Daar had hij vrede mee.’ Aan het eind van het afscheid in het Oventje zong Gerard van Maasakkers ‘Ik neem je mee in mijn binnenzak’. Dat doen we in figuurlijke zin: Piet Bongers blijft in onze herinnering, een man om niet snel te vergeten!
Namens Set’77 heel veel sterkte in de komende tijd voor Doortje, kinderen en kleinkinderen!
Gerard Pijnappels